thai-language.comInternet resource
for the Thai language
Lookup:
» more options here
Browse

F.A.Q. Check out the list of frequently asked questions for a quick answer to your inquiry

e-mail the author
guestbook
site settings
site news
bulk lookup
Bangkok
Thanks for your

recent donations!

Narisa N. $+++!
John A. $+++!
Paul S. $100!
Mike A. $100!
Eric B. $100!
John Karl L. $100!
Don S. $100!
John S. $100!
Peter B. $100!
Ingo B $50
Peter d C $50
Hans G $50
Alan M. $50
Rod S. $50
Wolfgang W. $50
Bill O. $70
Ravinder S. $20
Chris S. $15
Jose D-C $20
Steven P. $20
Daniel W. $75
Rudolf M. $30
David R. $50
Judith W. $50
Roger C. $50
Steve D. $50
Sean F. $50
Paul G. B. $50
xsinventory $20
Nigel A. $15
Michael B. $20
Otto S. $20
Damien G. $12
Simon G. $5
Lindsay D. $25
David S. $25
Laurent L. $40
Peter van G. $10
Graham S. $10
Peter N. $30
James A. $10
Dmitry I. $10
Edward R. $50
Roderick S. $30
Mason S. $5
Henning E. $20
John F. $20
Daniel F. $10
Armand H. $20
Daniel S. $20
James McD. $20
Shane McC. $10
Roberto P. $50
Derrell P. $20
Trevor O. $30
Patrick H. $25
Rick @SS $15
Gene H. $10
Aye A. M. $33
S. Cummings $25
Will F. $20
Get e-mail

Sign-up to join our mail­ing list. You'll receive e­mail notification when this site is updated. Your privacy is guaran­teed; this list is not sold, shared, or used for any other purpose. Click here for more infor­mation.

To unsubscribe, click here.

Reading Exercise: Short Stories » Asking for Quiet



เนชั่นสุดสัปดาห์ ฉบับที่ 1106 ประจำวันที่ 9 สิงหาคม 2556 Adapted from Nation Weekend, 9 August 2556 (2013)
 Javascript feature

ใครที่นั่งรถไฟใต้ดินหรือรถไฟฟ้าไม่ว่าจะนั่งประจำหรือนั่งเป็นครั้งคราว ต่างคงทราบดีนะครับว่าบรรยากาศในโบกี้เป็นแบบไหน
khraiM theeF nangF rohtH faiM dtaiF dinM reuuR rohtH faiM faaH maiF waaF jaL nangF bpraL jamM reuuR nangF bpenM khrangH khraaoM dtaangL khohngM saapF deeM naH khrapH waaF banM yaaM gaatL naiM bo:hM geeF bpenM baaepL naiR
Anyone who has been on the MRT or on the BTS, whether he has been a regular passenger or just rides occasionally, knows what the experience of being on the train is like.
ไม่มีหรอกครับความรื่นรมย์ไม่มีหรอกครับความแช่มช้าเลย
maiF meeM raawkL khrapH khwaamM reuunF rohmM maiF meeM raawkL khrapH khwaamM chaaemF chaaH leeuyM
There is no pleasure or elegance at all.
มีก็แต่ห้วงอากาศเหม็นหืนเหงื่อไคลที่ถูกรอบล้อมด้วยเสียงโฆษณาอันอื้ออึง
meeM gaawF dtaaeL huaangF aaM gaatL menR heuunR ngeuuaL khlaiM theeF thuukL raawpF laawmH duayF siiangR kho:htF saL naaM anM euuF eungM
The atmosphere is foul with the smell of human sweat and it is permeated by loud advertising.
ที่ถูกบวกด้วยเสียงเพลงตื้ด ที่ลอดออกมาจากหูฟังของแม่สาวคนนั้น ที่ถูกคูณด้วยเสียงเล่นเกมแคนดี้ครัชของเจ้าหนุ่มคนโน้นอีกที
theeF thuukL buaakL duayF siiangR phlaehngM dteuutF theeF laawtF aawkL maaM jaakL huuR fangM khaawngR maaeF saaoR khohnM nanH theeF thuukL khuunM duayF siiangR lenF gaehmM khaaenM deeF khratH khaawngR jaoF noomL khohnM no:hnH eekL theeM
Adding to this is constant rhythm of songs seeping out of earphones of some young woman, multiplied by the sounds of Candy Crush being played by the young guy over there.
ไม่มีที่ว่างให้ความเงียบบนโบกี้ขบวนนี้หรอกครับ
maiF meeM theeF waangF haiF khwaamM ngiiapF bohnM bo:hM geeF khaL buaanM neeH raawkL khrapH
There is no quiet area on this train at all.
ผมคิดว่าเมืองใหญ่ต่าง ๆ ของประเทศไทย, ไม่เฉพาะกรุงเทพฯ, เป็นเมืองที่ดัง
phohmR khitH waaF meuuangM yaiL dtaangL dtaangL khaawngR bpraL thaehtF thaiM maiF chaL phawH groongM thaehpF bpenM meuuangM theeF dangM
I think that all big cities in Thailand, not just Bangkok, are loud.
ดังในที่นี้ไม่ได้หมายความว่ามีชื่อเสียง แต่หมายถึงความดังอย่างหนวกหู คือ หนวกหูจนหูหนวกไปเลย
dangM naiM theeF neeH maiF daiF maaiR khwaamM waaF meeM cheuuF siiangR dtaaeL maaiR theungR khwaamM dangM yaangL nuaakL huuR kheuuM nuaakL huuR johnM huuR nuaakL bpaiM leeuyM
“Loud” in this context does not mean “famous” but means deafeningly noisy, that is, the noise is so loud as to cause deafness.
ผมคิดว่าเมืองใหญ่ในบ้านเราก็ทำหน้าที่สอดรับกับความหมายนี้ได้อย่างไม่ขัดเขิน
phohmR khitH waaF meuuangM yaiL naiM baanF raoM gaawF thamM naaF theeF saawtL rapH gapL khwaamM maaiR neeH daiF yaangL maiF khatL kheernR
I can say unabashedly that large cities in our nation are loud within the same meaning of the word.
ก็ลองคิดดูสิครับ แต่ละวันเราถูกช่วงชิงความเงียบไปมากแค่ไหน
gaawF laawngM khitH duuM siL khrapH dtaaeL laH wanM raoM thuukL chuaangF chingM khwaamM ngiiapF bpaiM maakF khaaeF naiR
Think about it: how much of our peace and quiet is snatched from us every day?
ตั้งแต่เช้า ก็ถูกปลุกด้วยรถขายผักขายเนื้อ หรือหากเป็นช่วงฤดูเลือกตั้งก็ถูกปลุกด้วยรถหาเสียง
dtangF dtaaeL chaaoH gaawF thuukL bplookL duayF rohtH khaaiR phakL khaaiR neuuaH reuuR haakL bpenM chuaangF reuH duuM leuuakF dtangF gaawF thuukL bplookL duayF rohtH haaR siiangR
From early morning we are woken up by vehicles selling meat and vegetables or, if we find ourselves in election season, we are woken up by campaign ads.
บนท้องถนนก็เต็มไปด้วยเสียงแตรและเสียงรถ
bohnM thaawngH thaL nohnR gaawF dtemM bpaiM duayF siiangR dtraaeM laeH siiangR rohtH
The street abounds with honking horns and the sounds of vehicles.
เปลี่ยนไปใช้รถใต้ดินหรือรถไฟฟ้าก็ถูกระเบิดด้วยเสียงโฆษณาตั้งแต่ในสถานี เสียงเตือนประตูโบกี้ปิดที่น่าตกใจว่าโอ๊ย ต้องใช้เสียงดังขนาดนี้จริง ๆ เหรอ
bpliianL bpaiM chaiH rohtH dtaiF dinM reuuR rohtH faiM faaH gaawF thuukL raH beertL duayF siiangR kho:htF saL naaM dtangF dtaaeL naiM saL thaaR neeM siiangR dteuuanM bpraL dtuuM bo:hM geeF bpitL theeF naaF dtohkL jaiM waaF ooyH dtawngF chaiH siiangR dangM khaL naatL neeH jingM jingM ruuhrR
[If] we change to use the underground train or the BTS [we] are blasted by advertisements from when we enter the station, to warnings that the train doors are closing which are so jarring that we have to wonder, hey, do they really need to use sounds this loud.
คือดังขนาดที่ว่าถ้าคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ตอนที่มีสัญญาณปิดประตู เพื่อนจะตกใจ
kheuuM dangM khaL naatL theeF waaF thaaF khuyM tho:hM raH sapL gapL pheuuanF yuuL dtaawnM theeF meeM sanR yaanM bpitL bpraL dtuuM pheuuanF jaL dtohkL jaiM
That is, the sound is so loud that if you are talking to a friend on the telephone when the close door warning goes off, the friend will jump back in panic.
หรือถ้าปวดหัวอยู่ เจ้าเสียงเตือนนี่ก็จะทำให้เป็นไมเกรนถาวรไปเลย
reuuR thaaF bpuaatL huaaR yuuL jaoF siiangR dteuuanM neeF gaawF jaL thamM haiF bpenM maiM graehnM thaaR waawnM bpaiM leeuyM
Or, if you have a headache this warning announcer will give you a permanent migraine.
ในโบกี้ก็มีเสียงโฆษณาที่ถูกเร่งโวลุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า
naiM bo:hM geeF gaawF meeM siiangR kho:htF saL naaM theeF thuukL rengF wo:hM loomF khrangH laaeoH khrangH laoF
Inside the train high-volume advertising is blasted over and over again.
คือถูกเร่งมาสูงสุดด้วยบริษัทผลิตโฆษณา และถูกเร่งให้สูงสุดด้วยอานุภาพของโทรทัศน์ในขบวนอีกที
kheuuM thuukL rengF maaM suungR sootL duayF baawM riH satL phaL litL kho:htF saL naaM laeH thuukL rengF haiF suungR sootL duayF aaM nooH phaapF khaawngR tho:hM raH thatH naiM khaL buaanM eekL theeM
That is, [the ads] are turned up to their highest volume by the company making the ads and the volume is turned up to its highest level yet again on the television in the train.
ไปเดินห้างก็มีเสียงอีเวนต์พริตตี้เอ็มซีเจื้อยแจ้ว
bpaiM deernM haangF gaawF meeM siiangR eeM waehnM phritH dteeF emM seeM jeuuayF jaaeoF
Coming to the shopping center, one gets the melodious strains of the MC Pretty event.
หลบออกมานอกห้างก็มีอีเวนต์ข้างหน้าห้างอีก
lohpL aawkL maaM naawkF haangF gaawF meeM eeM waehnM khaangF naaF haangF eekL
Escaping from the shopping center, [one finds that] there is another event in front.
จะซ้ำด้วยหน้าจอใหญ่ยักษ์ตามตึกต่าง ๆ ที่ใหญ่ยักษ์อย่างเดียวไม่พอ ยังเปล่งพลังเสียงอันใหญ่ยิ่งตามมาด้วย
jaL samH duayF naaF jaawM yaiL yakH dtaamM dteukL dtaangL dtaangL theeF yaiL yakH yaangL diaaoM maiF phaawM yangM bplengL phaH langM siiangR anM yaiL yingF dtaamM maaM duayF
[This event] has yet another giant screen between the buildings, not only is the screen a giant one, but it projects out a powerful amount of sound as well.
เราหาที่อยู่ของความเงียบได้ยากเต็มที จนบางครั้งผมต้องสร้างความเงียบขึ้นมาเองโดยการใส่หูฟังแต่ไม่เปิดเพลงอะไร...
raoM haaR theeF yuuL khaawngR khwaamM ngiiapF daiF yaakF dtemM theeM johnM baangM khrangH phohmR dtawngF saangF khwaamM ngiiapF kheunF maaM aehngM dooyM gaanM saiL huuR fangM dtaaeL maiF bpeertL phlaehngM aL raiM
It is really difficult for us to find a quiet place, so that sometimes I have to create my own silence by wearing headphones, but not turning on any music...
...แค่กั้นให้เสียงภายนอกไม่สามารถเข้ามาในมโนสำนึกได้เฉย
khaaeF ganF haiF siiangR phaaiM naawkF maiF saaR maatF khaoF maaM naiM maH no:hM samR neukH daiF cheeuyR
...but I can simply prevent any outside sounds from coming in [to intrude upon] my own private thoughts.
แต่จนแล้วจนรอดก็ยังมีเสียงกะจึ๊กกะจั๊กหลุดเข้ามาจนได้
dtaaeL johnM laaeoH johnM raawtF gaawF yangM meeM siiangR gaL jeukH gaL jakH lootL khaoF maaM johnM daiF
But, in the end, tiny bits of noise still manage to creep in.
นอกจากจะดังทางหูแล้ว ผมยังคิดว่าเมืองใหญ่ของเรายังดังทางสายตาด้วย
naawkF jaakL jaL dangM thaangM huuR laaeoH phohmR yangM khitH waaF meuuangM yaiL khaawngR raoM yangM dangM thaangM saaiR dtaaM duayF
Not only are [we invaded] by aural noise but I think that our major cities are full of assaults on our eyes as well.
มองไปทางไหนก็มีแต่ป้ายโฆษณาสีสดราวกับบริษัทเครื่องปรินต์สปอนเซอร์ให้
maawngM bpaiM thaangM naiR gaawF meeM dtaaeL bpaaiF kho:htF saL naaM seeR sohtL raaoM gapL baawM riH satL khreuuangF bprinM sohpL ohnM suuhrF haiF
Wherever we look, there are brightly colored commercial signs like those which the printer companies sponsor.
แม่สีสามสีนี่ก็สาดเข้าไปจนไม่หยุดดูไม่ได้
maaeF seeR saamR seeR neeF gaawF saatL khaoF bpaiM johnM maiF yootL duuM maiF daiF
The three primary colors flood in until we cannot even stop looking at them.
เทคนิคการพิมพ์นีออนสะท้อนแสงกี่ครั้งถูกใช้อย่างไม่บันยะบันยัง
thekH nikL gaanM phimM neeM aawnM saL thaawnH saaengR geeL khrangH thuukL chaiH yaangL maiF banM yaH banM yangM
The technique of writing in neon lights has been used way too much.
ป้ายห้างร้านก็ไม่ยอมแพ้ ต่างขับแข่งกันช่วงชิงสายตาของผู้สัญจรไปมาให้หันมามองตัวเองให้ได้มากที่สุด
bpaaiF haangF raanH gaawF maiF yaawmM phaaeH dtaangL khapL khaengL ganM chuaangF chingM saaiR dtaaM khaawngR phuuF sanR jaawnM bpaiM maaM haiF hanR maaM maawngM dtuaaM aehngM haiF daiF maakF theeF sootL
Shopping center and shop signs are not to be outdone; each strives to outdo each other to capture the attention of the greatest number of passersby.
เดินไปตามท้องถนน เราจะถูกกระตุ้นทั้งทางสายตาและหูอย่างเต็มที่ อย่างไม่หยุดหย่อน
deernM bpaiM dtaamM thaawngH thaL nohnR raoM jaL thuukL graL dtoonF thangH thaangM saaiR dtaaM laeH huuR yaangL dtemM theeF yaangL maiF yootL yaawnL
Walking down the street we are constantly and unceasingly stimulated visually and aurally.
ความเงียบ ซึ่งควรจะเป็นสมบัติของส่วนรวม เลยถูกขับไล่ให้ไปอาศัยอยู่ในห้องสมุดหรือในพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคน
khwaamM ngiiapF seungF khuaanM jaL bpenM sohmR batL khaawngR suaanL ruaamM leeuyM thuukL khapL laiF haiF bpaiM aaM saiR yuuL naiM haawngF saL mootL reuuR naiM pheuunH theeF suaanL dtuaaM khaawngR dtaaeL laH khohnM
Silence, which should be a treasured asset we all have in common, is now relegated to the library or to our own individual private places.
โดยที่ไม่มีวันจะได้มาเฉิดฉายในอวัยวะใด ๆ ของตัวเมือง
dooyM theeF maiF meeM wanM jaL daiF maaM cheertL chaaiR naiM aL waiM yaH waH daiM daiM khaawngR dtuaaM meuuangM
So that there is nowhere in the city that is lovely and bright [all by itself].
ซึ่งนี่เป็นปัญหาไหม ผมว่าเป็น
seungF neeF bpenM bpanM haaR maiR phohmR waaF bpenM
So, is this a problem? I think it is.
ผมคิดว่าความเงียบนั้นนำมาซึ่งความนิ่ง ซึ่งความนิ่งก็นำมาซึ่งความง่วงอีกที
phohmR khitH waaF khwaamM ngiiapF nanH namM maaM seungF khwaamM ningF seungF khwaamM ningF gaawF namM maaM seungF khwaamM nguaangF eekL theeM
I think that silence brings about serenity and serenity in turn brings about slumber.
ที่ถูกคือความนิ่งนำมาซึ่งความคิด
theeF thuukL kheuuM khwaamM ningF namM maaM seungF khwaamM khitH
What is true is that peace and quiet brings about thoughts and ideas.
พอเสียงดังมาก ๆ เข้า ก็ไม่เงียบ ไม่นิ่ง คิดอะไร ๆไม่ออกนอกจากคิดไปตามสิ่งที่เสียงดัง ๆ นั้นบอก
phaawM siiangR dangM maakF maakF khaoF gaawF maiF ngiiapF maiF ningF khitH aL raiM aL raiM maiF aawkL naawkF jaakL khitH bpaiM dtaamM singL theeF siiangR dangM dangM nanH baawkL
When there is a lot of noise, there is no silence and no peace; we can contemplate nothing except that which the source of noise is telling us.
อ๋อ บอกให้ซื้ออ้ายนี่เหรอ ได้สิ อ๋อ ถ้าวงแขนไม่ขาวสาวจะไม่เหลียวเหรอโอเค
aawR baawkL haiF seuuH aaiF neeF ruuhrR daiF siL aawR thaaF wohngM khaaenR maiF khaaoR saaoR jaL maiF liaaoR ruuhrR o:hM khaehM
Oh, you want me to tell you the name of this? Yes, I can. Oh, if my arms are not white enough, women will not turn around and look at me? O.k.
อ๋อเลือกตั้งคราวหน้าให้กาเบอร์นี้ ได้เลย
aawR leuuakF dtangF khraaoM naaF haiF gaaM buuhrM neeH daiF leeuyM
Oh, next election you want me to vote for this number? Yes, I can.
เราคิดอะไรเองไม่ออกเพราะเรามีเวลากับความเงียบไม่พอ
raoM khitH aL raiM aehngM maiF aawkL phrawH raoM meeM waehM laaM gapL khwaamM ngiiapF maiF phaawM
We can’t be introspective because we don’t have enough time for quiet contemplation.
เรากลายเป็นคนสมาธิสั้นเพราะเสียงนั้นและป้ายนี้เรียกเราให้สนใจตลอดเวลา
raoM glaaiM bpenM khohnM saL maaM thiH sanF phrawH siiangR nanH laeH bpaaiF neeH riiakF raoM haiF sohnR jaiM dtaL laawtL waehM laaM
We become people with short attention spans because this sound and that sign call away our interest all the time.
แม้แต่ช่วงเวลาสิบห้านาทีที่เราเดินทางกลับบ้าน อันเป็นเวลาที่เราควรจะระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ก็ยังถูกขโมยไปอย่างร้ายกาจและแล้งน้ำใจ
maaeH dtaaeL chuaangF waehM laaM sipL haaF naaM theeM theeF raoM deernM thaangM glapL baanF anM bpenM waehM laaM theeF raoM khuaanM jaL raH leukH theungR singL theeF geertL kheunF naiM dtaaeL laH wanM gaawF yangM thuukL khaL mooyM bpaiM yaangL raaiH gaatL laeH laaengH namH jaiM
Even the fifteen minute period when we are walking home, a time when we review all that went on during the day, is stolen away cruelly and without consideration.
ที่ผมว่าน่าสนใจก็คือบางครั้งพอตั้งใจฟังเสียงรบกวน (อย่างเสียไม่ได้ ก็จะรู้ว่าสารที่เสียงเหล่านั้นต้องการจะสื่อไม่มีอะไรสักเท่าไหร่
theeF phohmR waaF naaF sohnR jaiM gaawF kheuuM baangM khrangH phaawM dtangF jaiM fangM siiangR rohpH guaanM yaangL siiaR maiF daiF gaawF jaL ruuH waaF saanR theeF siiangR laoL nanH dtawngF gaanM jaL seuuL maiF meeM aL raiM sakL thaoF raiL
What I think is interesting is that sometimes when we put our minds to listening to a sound that disturbs us (although begrudgingly), we realize that what the sound is trying to communicate has no substance whatsoever.
บางครั้งก็เป็นเพียงการโฆษณาพร่ำเพ้อชื่อยี่ห้อของตัวเองซ้ำ ๆ
baangM khrangH gaawF bpenM phiiangM gaanM kho:htF saL naaM phramF phuuhrH cheuuF yeeF haawF khaawngR dtuaaM aehngM samH samH
Sometimes it is only advertising babbling the name of its product over and over again.
บางครั้งก็เป็นมุขตลกตลกขำขันที่เล่นกี่ครั้งก็ไม่ขำ และบางครั้งก็เป็นแค่การตอกย้ำภาพจำบางอย่างของสังคม
baangM khrangH gaawF bpenM mookH dtaL lohkL dtaL lohkL khamR khanR theeF lenF geeL khrangH gaawF maiF khamR laeH baangM khrangH gaawF bpenM khaaeF gaanM dtaawkL yaamH phaapF jamM baangM yaangL khaawngR sangR khohmM
Sometimes it is a small joke that is played over and over again that it is no longer funny; and sometimes it is just an incessantly repeated memory within our society.
แต่ทั้งหมดนี้ก็ถูกเปล่งด้วยเสียงอันดัง ดังจนไม่สมกับคุณค่าอันน้อยนิดของสารที่อยู่ภายใน
dtaaeL thangH mohtL neeH gaawF thuukL bplengL duayF siiangR anM dangM dangM johnM maiF sohmR gapL khoonM naH khaaF anM naawyH nitH khaawngR saanR theeF yuuL phaaiM naiM
But, all of these sounds are broadcast so loudly that the sounds are way out of proportion to the very small inherent value of the products.
เรื่องนี้ก็ชวนให้คิดถึงเรื่องอื่น ๆ ที่เกิดขึ้นในสังคมเหมือนกัน
reuuangF neeH gaawF chuaanM haiF khitH theungR reuuangF euunL euunL theeF geertL kheunF naiM sangR khohmM meuuanR ganM
These thinks help me think about other issues which arise in our society.
มีรายงานการศึกษาจากบางสำนักบอกว่าอันที่จริงความเงียบแบบสมบูรณ์เงียบฉี่ เงียบจนไม่มีเสียงใด ๆ ก็ไม่ได้ส่งผลดีต่อการทำงานนัก
meeM raaiM ngaanM gaanM seukL saaR jaakL baangM samR nakH baawkL waaF anM theeF jingM khwaamM ngiiapF baaepL sohmR buunM ngiiapF cheeL ngiiapF johnM maiF meeM siiangR daiM daiM gaawF maiF daiF sohngL phohnR deeM dtaawL gaanM thamM ngaanM nakH
There are academic studies from some institutions which say that in reality complete and absolute silence does not have a beneficial effect on work output.
สภาพแวดล้อมการทำงาน หรือการคิดที่ดีควรมีเสียงจ๊อกแจ๊กอยู่บ้าง
saL phaapF waaetF laawmH gaanM thamM ngaanM reuuR gaanM khitH theeF deeM khuaanM meeM siiangR jaawkH jaaekH yuuL baangF
The best environment for work or thinking should have some modicum of sound.
ระดับเสียงประมาณการสนทนาปกติในร้านกาแฟจะส่งผลให้คิดสร้างสรรค์ได้ดีกว่า
raH dapL siiangR bpraL maanM gaanM sohnR thaH naaM bpaL gaL dtiL naiM raanH gaaM faaeM jaL sohngL phohnR haiF khitH saangF sanR daiF deeM gwaaL
A noise level about that of normal conversation in a coffee shop that will allow us to think creatively is preferable.
แต่ถ้ามีเสียงเยอะ ๆเกินไปอย่างเช่นเสียงดังอย่างที่เราพบเจอในปัจจุบัน ก็จะส่งผลลบ
dtaaeL thaaF meeM siiangR yuhH yuhH geernM bpaiM yaangL chenF siiangR dangM yaangL theeF raoM phohpH juuhrM naiM bpatL jooL banM gaawF jaL sohngL phohnR lohpH
But if the sounds are excessive, for example, noise like we encounter every day, the effects will be negative.
ฉะนั้นก็อาจจะสรุปได้ว่า ขอเสียงหน่อย นะครับ แค่นิดหน่อยก็พอ ไม่ต้องมาก
chaL nanH gaawF aatL jaL saL roopL daiF waaF khaawR siiangR naawyL naH khrapH khaaeF nitH naawyL gaawF phaawM maiF dtawngF maakF
Therefore, we can summarize as follows: Let’s have some noise, but only a little bit – we don’t need a lot.
ไม่ต้องแถมให้เยอะนิดหน่อยก็กำลังดีแล้วขอบคุณครับ
maiF dtawngF thaaemR haiF yuhH nitH naawyL gaawF gamM langM deeM laaeoH khaawpL khoonM khrapH
We don’t need a lot of extraneous noise; just a bit is good enough. Thanks.